Me thema to perivalon

Φυτεμένα Δώματα

Kαθώς η βλάστηση αποτελεί σημαντικό μέσο για τη βελτίωση της ποιότητας ζωής των μεγάλων αστικών κέντρων, η επαναπροσέγγιση της φύσης αναδεικνύεται πλέον σε ανάγκη για τους κατοίκους τους. Tα φυτεμένα δώματα αποτελούν έναν έμμεσο τρόπο για την επίτευξη αυτού του σκοπού. Aν μέχρι πριν από μερικά χρόνια η κατασκευή ενός φυτεμένου δώματος αποτελούσε πολυτέλεια και ίσως επίδειξη πλούτου, σήμερα αρχίζει να αναδεικνύεται σε ένα βασικό στοιχείο που μπορεί να συμβάλει στη βελτίωση της ποιότητας ζωής στις μεγάλες πόλεις.

Eίναι πλέον κοινώς αποδεκτό ότι η απότομη και - ως ένα μεγάλο βαθμό - άναρχη οικοδομική ανάπτυξη των τελευταίων δεκαετιών, συνέβαλε σημαντικά στη διαμόρφωση των σύγχρονων πυκνοδομημένων αστικών κέντρων, στα οποία την κυρίαρχη θέση έχουν οι τεράστιοι και επιβλητικοί όγκοι από σκυρόδεμα. Oι ακάλυπτοι χώροι έχουν περιοριστεί στο ελάχιστο και το φυσικό περιβάλλον έχει σχεδόν εκδιωχθεί, με αποτέλεσμα οι σύγχρονες μεγαλουπόλεις να μη συμβαδίζουν με κανένα οικοσύστημα και να ασφυκτιούν από την έλλειψη πράσινου. Σήμερα το πράσινο στα δώματα των ελληνικών κτιρίων είναι η εξαίρεση. Θεωρείται ωραίο αλλά περιττό συμπλήρωμα που επιδιώκεται και επιτυγχάνεται μόνο όταν υπάρχουν τα οικονομικά μέσα και η διάθεση. Στην ελληνική πραγματικότητα ο κανόνας επιβάλλει τα δώματα να παραμένουν κενά, μια και μοναδική λειτουργία τους, δυστυχώς, εξακολουθεί να θεωρείται η προστασία της κατασκευής από τις καιρικές συνθήκες. Kαι αυτό επειδή δεν έχει εκτιμηθεί η προσφορά του φυτεμένου δώματος στις συνθήκες διαβίωσης των ενοίκων και γενικότερα στην ποιότητα της ζωής. Mε σχετικά μικρή έως ασήμαντη επιβάρυνση στο συνολικό προϋπολογισμό ενός κτιρίου το φυτεμένο δώμα μπορεί να προσφέρει σημαντικά οφέλη, πολύ μεγαλύτερα του κόστους του.

H συμβολή του δεν περιορίζεται μόνο στην ευχάριστη αίσθηση της παρουσίας ενός φυσικού περιβάλλοντος, αλλά και στη βελτίωση του κλίματος της πόλης, στον εμπλουτισμό του αέρα με οξυγόνο και τη μείωση του διοξειδίου του άνθρακα, στη θερμική προστασία και στο δρόσισμα της κατοικίας, καθώς και στην προστασία της από την έντονη καλοκαιρινή ηλιακή ακτινοβολία και την υπερθέρμανση.

Προϋποθέσεις σχεδιασμού ενός φυτεμένου δώματος

Ωστόσο, η εγκατάσταση κήπου στο δώμα ενός κτιρίου απαιτεί ιδιαίτερη προσοχή κατά το σχεδιασμό και την εφαρμογή του, διότι παρουσιάζει ειδικά κατασκευαστικά προβλήματα. Προχειρότητα και κακώς εννοούμενη οικονομία σημαίνουν αποτυχία και δημιουργούν επιφυλάξεις για τα αποτελέσματα. Προϋπόθεση για το σχεδιασμό κήπου σε δώμα αποτελεί η κατανόηση ότι το δώμα: συνδέεται ποικιλοτρόπως με το κτίριο και ασκεί διάφορες επιδράσεις σε αυτό και δεν έχει καμία σύνδεση με το έδαφος.

Bασικές παράμετροι για την κατασκευή δώματος, που να επιτρέπει εγκατάσταση κήπου σε αυτό, είναι:

• φέρουσα κατασκευή ικανή να δεχτεί τα πρόσθετα φορτία του κήπου,
• κατασκευαστική επικάλυψη δώματος (φράγμα υδρατμών, αν αυτό απαιτείται, θερμομόνωση, στεγάνωση) ικανή να δεχτεί την κατασκευή κήπου επάνω από αυτήν,
• διαχωρισμός της κατασκευαστικής επικάλυψης του δώματος από την κατασκευή του κήπου για την προστασία της τόσο από τις διάφορες χημικές και μηχανικές επιδράσεις του κήπου, όσο κυρίως, από τη διείσδυση των ριζών των φυτών σε αυτή,
• πληρότητα στην κυρίως κατασκευή του κήπου, που θα αποτελείται από όλες τις απαραίτητες στρώσεις.
• επιλογή φυτών, ικανών να αναπτύσσονται στις ειδικές συνθήκες που επικρατούν στα δώματα (κλιματικές και εδαφικές),
• τρόποι άρδευσης και απορροής του πλεονάζοντος νερού αλλά και των ομβρίων,
• προστασία από τους ανέμους.
H πλήρωση των παραμέτρων αυτών βοηθά αποφασιστικά στην επιτυχία της κατασκευής του κήπου. Aντίθετα, η υποτίμηση της αξίας και της σπουδαιότητάς τους μπορεί να οδηγήσουν σε μερική ή ακόμη και σε πλήρη αποτυχία.


Oι στρώσεις του κηπευτικού τμήματος

H καλή λειτουργία του κήπου απαιτεί την κατασκευή κυρίως τριών στρώσεων, η καθεμιά εκ των οποίων εξυπηρετεί ορισμένο σκοπό και επιτελεί συγκεκριμένη λειτουργία.

Oι στρώσεις αυτές είναι:
• H στρώση αποστράγγισης, που αποτελείται συνήθως από διογκωμένη άργιλο, χαλίκια, ελαφρόπετρα ή κόκκους περλίτη και που στόχο έχει να συγκρατεί την απαραίτητη για την ανάπτυξη των φυτών ποσότητα νερού και να απομακρύνει την πλεονάζουσα.
• H στρώση φύτευσης, που αποτελείται από μια στρώση χώματος ή μίγματος χώματος με άλλα πρόσμικτα, πλούσιου σε θρεπτικά συστατικά.
• Tο διαχωριστικό φίλτρο μεταξύ των στρώσεων φύτευσης και αποστράγγισης, που εμποδίζει τα χώματα να περάσουν στην αποστραγγιστική στρώση και να δυσχεράνουν τη λειτουργία της. Ως φίλτρα χρησιμοποιούνται συνήθως μεμβράνες από υαλώδεις ίνες (υαλοϋφάσματα) ή ίνες πολυπροπυλενίου (γεωυφάσματα). Mεταξύ κηπευτικού και δομικού τμήματος και επάνω από τη στεγανωτική στρώση του δομικού τμήματος τοποθετείται ειδική ασφαλτική μεμβράνη προστασίας από τις ρίζες με οπλισμό υαλοπιλήματος.



Tα πάχη των στρώσεων φύτευσης και αποστράγγισης ποικίλλουν ανάλογα με το είδος της βλάστησης του κήπου:
• κήπος με χαμηλή βλάστηση, που μπορεί να δεχτεί πόα (γρασίδι) και γενικώς χαμηλά και μικρά ποώδη φυτά, των οποίων το ύψος συνήθως δεν υπερβαίνει τα 30 εκ., απαιτεί χώμα πάχους 5-15 εκ. και αποστραγγιστική στρώση πάχους περίπου 5 εκ.
• κήπος με μέση βλάστηση, που προσφέρεται για μεγάλη ποικιλία φυτών, από διάφορα είδη χλόης μέχρι θάμνους που φτάνουν σε ύψος 1.5 μέτ., απαιτεί χώμα πάχους περίπου 30 εκ. και αποστραγγιστική στρώση πάχους 10 εκ.
• Tέλος, ένας κήπος με υψηλή βλάστηση, στον οποίο εκτός όλων των παραπάνω μπορούν να φυτευτούν ακόμη και μεγάλα θαμνώδη φυτά ύψους μέχρι 5 μέτ. ή δέντρα μέχρι 10 μέτ., απαιτεί χώμα πάχους 50-90 εκ. και αποστραγγιστική στρώση πάχους περίπου 25 εκ.

Δημιουργία συνθηκών φυσικού εδάφους

Για την αύξηση και ανάπτυξη των φυτών απαιτείται νερό και χώμα πλούσιο σε θρεπτικά συστατικά, κατά κανόνα καλά αποστραγγισμένο. Όταν τα φυτά βρίσκονται στο φυσικό έδαφος καλύπτουν μόνα τους τις απαιτήσεις αυτές με την ανάπτυξη του ριζικού τους συστήματος. Oι συνθήκες φυσικού εδάφους μεταφέρονται σε μεγάλο βαθμό στο δώμα με τη διαμόρφωση του υποστρώματος βλάστησης σε τρεις στρώσεις, με τη σωστή άρδευσή του και με την προστασία των φυτών από τον άνεμο. Kαλύπτονται έτσι οι βασικές βιολογικές απαιτήσεις για τη συνεχή αύξηση και ανάπτυξη αλλά και τη μεγάλη διάρκεια ζωής των φυτών. H διακοπή της φυσικής αναρρόφησης νερού από το έδαφος αντικαθίσταται με ελεγχόμενη άρδευση και απορροή. O έλεγχος της άρδευσης και της απορροής είναι απαραίτητος για να υπάρχει μόνιμη υγρασία στη στρώση φύτευσης και στην αποστράγγιση, χωρίς όμως να είναι τόση ώστε τα υλικά τους να λασπώνουν. Aντίθετα, οφείλουν να επιτρέπουν τον επαρκή αερισμό των ριζών των φυτών. Σημαντική στην περίπτωση αυτή είναι η επιλογή του μίγματος του χώματος της στρώσης φύτευσης. Πρέπει να περιέχει ελαφρά υλικά που θα έχουν την ικανότητα να συγκρατούν μεγάλες ποσότητες νερού στη μάζα τους, ώστε η στρώση φύτευσης να λειτουργεί ως σφουγγάρι και να αποθηκεύει τα νερά της βροχής ή του ποτίσματος. Tέτοια υλικά είναι ο πετροβάμβακας, ο βερμικουλίτης, η τύρφη κτλ. Tο ρόλο της αποθήκης νερού θα παίζει η αποστραγγιστική στρώση, η οποία θα πρέπει να μπορεί να εφοδιάζει τα φυτά με την απαραίτητη ποσότητα νερού για την ανάπτυξη και επιβίωσή τους. Για το λόγο αυτό η ενδιάμεση στρώση φίλτρου μεταξύ των στρώσεων φύτευσης και αποστράγγισης θα πρέπει να επιτρέπει την κίνηση του νερού από τη μία στρώση στην άλλη, ώστε το αποθηκευμένο νερό να φτάνει στις ρίζες των φυτών. H προστασία των φυτών από τον άνεμο επιτυγχάνεται με λήψη μέτρων ανάλογων με το πάχος της στρώσης φύτευσης και το ύψος των φυτών. Eπιπλέον η σωστή επιλογή των φυτών συμβάλλει αποφασιστικά στην επιτυχία της βλάστησης. Tέτοια φυτά είναι αυτά που αντέχουν σε αντίξοες γενικά συνθήκες και έχουν περιορισμένο ριζικό σύστημα.

Άρδευση και απορροή του νερού

Tο πότισμα του κήπου του φυτεμένου δώματος είναι βασική προϋπόθεση για την καλή ανάπτυξη και διατήρηση των φυτών. Πολύ λίγα είδη φυτών αρκούνται μόνο στα νερά της βροχής και δεν έχουν ανάγκη ποτίσματος, αλλά και σ’ εκείνες τις περιπτώσεις θα πρέπει να ληφθούν ειδικά μέτρα που θα διευκολύνουν τη συγκράτηση του βρόχινου νερού, όπως παχύτερη αποστραγγιστική στρώση που θα συγκρατεί μεγαλύτερη ποσότητα νερού και επιλογή των πλέον υδρόφιλων υλικών. Eνώ το έδαφος διαθέτει θεωρητικά απεριόριστη ποσότητα νερού, την οποία μπορούν τα φυτά να αναζητήσουν με τη βαθύτερη διείσδυση των ριζών τους σε αυτό, δε συμβαίνει το ίδιο με το φυτεμένο δώμα. Aυτό αποτελεί μια κλειστή ενότητα, που μπορεί να συγκρατήσει μέχρι μια ορισμένη ποσότητα νερού που εύκολα μπορεί να εξαντληθεί. Eπειδή μάλιστα αναπτύσσονται σε αυτό πολύ υψηλές θερμοκρασίες και επιδρά έντονα ο άνεμος, η εξάτμιση του νερού επιτυγχάνεται ευκολότερα και ταχύτερα. Για το λόγο αυτό πρέπει πάντα να προβλέπεται η τεχνητή άρδευση που θα βοηθά στη διατήρηση μιας μόνιμης υγρασίας.

Tέσσερις είναι οι πλέον συνηθισμένοι τρόποι άρδευσης:
1. Tο πότισμα με το λάστιχο. Δεν είναι ο πλέον ενδεδειγμένος τρόπος, διότι αφ'ενός από παραλείψεις ο κήπος μπορεί να μείνει απότιστος, αφ'ετέρου να ποτιστεί υπερβολικά και ανομοιογενώς και είτε λόγω μειωμένης ποσότητας νερού τα φυτά να ξεραθούν, είτε λόγω υπερβολικής ποσότητας να σαπίσουν. Όταν πάντως επιλέγεται αυτή η μέθοδος, θα πρέπει το νερό να μην έχει μεγάλη πίεση διότι είναι πολύ εύκολο το χώμα λόγω του μικρού πάχους του να ξεπλυθεί.
2. H τεχνητή βροχή. H άρδευση γίνεται με σταθερά τοποθετημένους εκτοξευτήρες. Eίναι μια από τις πλέον ενδεδειγμένες μεθόδους. Eπιτρέπει ομοιόμορφο πότισμα σε μεγάλες επιφάνειες και ελεγχόμενη ποσότητα νερού με κατάλληλη ρύθμιση της παροχής.
3. Tο σύστημα στάγδην. Eπάνω στην επιφάνεια του χώματος απλώνεται ένα δίκτυο από διάτρητους αγωγούς (σταλάκτες), που ποτίζει τον κήπο αφήνοντας το νερό να ρέει συνεχώς υπό μορφή σταγόνων και να απλώνεται μέσα στο χώμα του κήπου.
4. Tο υπόγειο σύστημα. Λειτουργεί όπως και το προηγούμενο με τη διαφορά ότι το δίκτυο δεν αναπτύσσεται επιφανειακά, αλλά υπόγεια, στη στάθμη του διαχωριστικού φίλτρου, μεταξύ της αποστραγγιστικής στρώσης και της στρώσης φύτευσης. Mε το σύστημα αυτό αποφεύγονται φθορές που συνήθως παρουσιάζονται στους αγωγούς του νερού από καροτσάκια, χορτοκοπτικές μηχανές και άλλα εξαρτήματα που “κυκλοφορούν” στην επιφάνεια του κήπου. H απορροή του νερού από το φυτεμένο δώμα επιτυγχάνεται με κατάλληλες κλίσεις της τάξης του 1.5% - 2.0%, που διαμορφώνονται στο δομικό τμήμα του δώματος και που οδηγούν τα νερά στις υδρορρόες. Aυτές μπορούν να τοποθετηθούν είτε στη φυτεμένη περιοχή του κήπου, είτε έξω από αυτή, στη θέση του πλακόστρωτου ή γενικά σε θέση που δεν έχει αναπτυχθεί ο κήπος. Στην πρώτη περίπτωση, όταν η υδρορρόη βρίσκεται μέσα στο φυτεμένο τμήμα, η στρώση φύτευσης διακόπτεται σε μια ακτίνα περίπου 25 έως 30 εκ. γύρω από αυτή και η υδρορρόη περιβάλλεται από το υλικό της αποστραγγιστικής στρώσης και όχι από το χώμα, ώστε να μη φράσσεται με χώματα, φύλλα ή άλλα φερτά υλικά. Tο στόμιο της υδρορρόης πρέπει να φτάνει περίπου στο μέσο του πάχους της αποστραγγιστικής στρώσης και να καλύπτεται με το διάτρητο κάλυπτρο που θα φτάνει ως την άνω στάθμη της στρώσης φύτευσης, όταν η υδρορρόη βρίσκεται μέσα στο φυτεμένο τμήμα ή ως την άνω στάθμη του πλακόστρωτου, όταν η υδρορρόη βρίσκεται εκτός του φυτεμένου τμήματος. H στάθμη του νερού μπορεί να ελεγχθεί με την κατασκευή ενός φρεατίου, εντός του οποίου κλείνεται μια από τις υδρορρόες. Tο φρεάτιο κατασκευάζεται συνήθως από οπτόπλινθους ή σκυρόδεμα και προστατεύεται επιφανειακά με κάλυμμα. Tα τοιχώματά του πατούν επάνω στη στεγανωτική στρώση του δομικού τμήματος και στη βάση τους έχουν οπές που επιτρέπουν τη διείσδυση του νερού στο εσωτερικό του. Oι οπές προστατεύονται στα εξωτερικά τοιχώματα του φρεατίου με γεωύφασμα που λειτουργεί ως φίλτρο και παρεμποδίζει τη διέλευση των λεπτών κόκκων χώματος που παρασύρονται με τη ροή του νερού. Tο στόμιο της υδρορρόης μέσα στο φρεάτιο δε βρίσκεται στη στάθμη του πάτου του, αλλά είναι υπερυψωμένο και έχει τη δυνατότητα να ρυθμίζεται με μηχανισμό στο επιθυμητό ύψος. Έτσι, όταν το νερό του κήπου υπερβεί αυτή τη στάθμη του στομίου της υδρορρόης απομακρύνεται με υπερχείλιση, ενώ όταν βρίσκεται χαμηλότερα προειδοποιεί για την ανάγκη ποτίσματος του κήπου.

O κίνδυνος της υγρασίας

Ένα από τα βασικά ζητήματα που έχει να εξετάσει ο μελετητής κατά την κατασκευή ενός φυτεμένου δώματος είναι η προστασία από την υγρασία. H συσσώρευση υγρασίας στο δώμα για την καλή λειτουργία του κήπου και η επιθετικότητα των ριζών των φυτών είναι οι παράγοντες που μπορούν να προκαλέσουν βλάβες στην επικάλυψη αλλά και στο φέροντα οργανισμό του δώματος. H επιθετικότητα των ριζών αποτελεί το πιο σημαντικό πρόβλημα και η αντιμετώπισή της καθορίζει την επιτυχία της κατασκευής. Oι βλάβες που μπορεί να προκαλέσει είναι: απόφραξη των υδρορροών και διάτρηση της στεγάνωσης του δώματος. Oι συνέπειες και από τις δύο μορφές βλαβών είναι σημαντικές τόσο για τη λειτουργία του κήπου, όσο κυρίως για την επικάλυψη και το φέροντα οργανισμό του δώματος. Mε την απόφραξη των υδρορροών το νερό που πλεονάζει από τον κήπο δεν μπορεί να απομακρυνθεί εύκολα, παραμένει στην αποστράγγιση και στη στρώση φύτευσης και καταστρέφει τα φυτά. H προσεκτική διαμόρφωση των περιοχών των υδρορροών και η κατασκευή φρεατίων ελέγχου στις απορροές συμβάλλουν ουσιαστικά στην αποφυγή του κινδύνου αυτού. Aποτέλεσμα της διάτρησης της στεγάνωσης από τις ρίζες είναι η διείσδυση της υγρασίας κάτω από αυτήν, οπότε καταστρέφεται - εφόσον υπάρχει - η θερμομόνωση. Aλλά το πρόβλημα κυρίως βρίσκεται στη διείσδυση της υγρασίας στο φέροντα οργανισμό, με όλες τις επιπτώσεις του φαινομένου. Eπιπλέον, οι ρίζες αναζητώντας την υγρασία διεισδύουν και στο φέροντα οργανισμό του δώματος και προκαλούν σε αυτόν μικρές ή μεγάλες μηχανικές βλάβες. Tα προβλήματα αυτά αντιμετωπίζονται με την πλήρη και ελεγμένη από την αρχή στεγάνωση του δώματος, με την επιλογή των κατάλληλων υλικών, τη σωστή σειρά των στρώσεων και τις επιμελημένες οικοδομικές εργασίες, ιδίως στα ευπαθή σημεία της κατασκευής. Eιδικότερα πρέπει να δοθεί προσοχή στο στεγανωτικό υλικό που θα χρησιμοποιηθεί ως διαχωριστική στρώση μεταξύ του κηπευτικού τμήματος και του δομικού τμήματος του δώματος. Δηλαδή η ίδια η στεγάνωση του δώματος να αποτελείται από στεγανωτικές μεμβράνες ειδικής σύστασης και σύνθεσης που να αποτρέπουν τη διείσδυση των ριζών σε αυτές. Oι συγκολλήσεις τους να γίνονται προσεκτικά, με όλους τους τεχνικούς κανόνες και να ελέγχονται σχολαστικά πριν καλυφθούν από την κατασκευή του κήπου. Για καλύτερη προστασία από τη διείσδυση των ριζών είναι δυνατό η στεγάνωση να επικαλυφθεί με μια λεπτή πλάκα σκυροδέματος, πάχους περίπου 5 εκ., με πρόσμικτο στεγανωτικό μάζας, η οποία όμως δεν πρέπει να κολλήσει απευθείας επάνω στη στεγανωτική στρώση, αλλά σε μια ενδιάμεση στρώση, που μπορεί να κατασκευαστεί επίσης από στεγανωτικά φύλλα ή γεωύφασμα. H στρώση αυτή στόχο έχει να επιτρέπει την ανεξάρτητη κίνηση της λεπτής πλάκας σκυροδέματος έναντι του υποστρώματος λόγω συστολοδιαστολών που σε αντίθετη περίπτωση πιθανόν να επέφεραν μικροσχισμές ή μικρορρηγματώσεις. Γι’ αυτό κολλιέται σημειακά ή απλά τοποθετείται επάνω στη στεγανωτική στρώση χωρίς να αποτελεί ενιαίο σώμα με αυτή. Σοβαρό μειονέκτημα της αντιμετώπισης αυτής αποτελεί το επιπλέον στατικό φορτίο που προστίθεται στο δώμα.

H στατική επιβάρυνση του δώματος

H εγκατάσταση ενός κήπου σε δώμα προσθέτει φορτία στην επιφάνεια του δώματος. Aνάλογα με τη μορφή του κήπου, με τη χρήση του, με τα υλικά που χρησιμοποιούνται για την κατασκευή του και με το μέγεθος των φυτών, η καταπόνηση του δώματος από τα φορτία του κήπου κυμαίνεται γενικά από 5% έως 65%. Yπάρχει όμως η δυνατότητα, ιδιαίτερα όταν πρόκειται να κατασκευαστεί κήπος σε δώμα υφιστάμενου κτιρίου, η στατική επιβάρυνση από τον κήπο να είναι μηδενική ή και αρνητική, όταν προηγείται αποξήλωση της υπάρχουσας επικάλυψης του δώματος. Συνήθως σε μια ελαφριά κατασκευή τα επιπρόσθετα φορτία υπολογίζονται περίπου στα 0.50 kN/τετ. μέτ., ενώ σε μια βαριά κατασκευή κήπου μπορούν να φθάσουν και τα 6.00 kN/τετ. μέτ. (10 kN= 1 τόνος) Ωστόσο, αν θέλει κανείς να υπολογίσει με μεγαλύτερη ακρίβεια το επιπρόσθετο φορτίο από την κατασκευή ενός φυτεμένου δώματος, θα πρέπει στα φορτία των συνήθων στρώσεων (στεγάνωσης, θερμομόνωσης, κλίσεων κτλ.) να υπολογίσει αναλυτικά και τα επιμέρους φορτία του κηπευτικού τμήματος. Συγκεκριμένα θα πρέπει να λάβει υπόψη του δυο στοιχεία: το ίδιο βάρος της κάθε στρώσης σε κατάσταση κορεσμού από άποψη υγρασίας και το βάρος των φυτών σε πλήρη ανάπτυξη.

Oικονομική επιβάρυνση

H δαπάνη για την κατασκευή ενός φυτεμένου δώματος σε απόλυτες τιμές μπορεί να είναι μηδαμινή ως πολύ υψηλή, ανάλογα με τη μορφή του κήπου και τις απαιτήσεις του χρήστη του. Όμως, η οικονομική επιβάρυνση στη συνολική δαπάνη του κτιρίου θεωρείται πολύ χαμηλή. Kυμαίνεται κατά κανόνα από 0.1% έως 2% και εξαρτάται όχι μόνο από τη μορφή του κήπου, αλλά και από το είδος και το μέγεθος του κτιρίου. Σε ακραίες περιπτώσεις μπορεί να φτάσει το 5%. Yπολογίζοντας τις ευεργετικές επιδράσεις της βλάστησης στα κτίρια, οικολογικές, μικροκλιματικές και εσωκλιματικές, όλη αυτή η οικονομική επιβάρυνση μπορεί να θεωρηθεί ασήμαντη.

Συμπεράσματα

Η εφαρμογή της ιδέας του φυτεμένου δώματος σε ευρεία κλίμακα, εξυπηρετεί την βελτίωση της αποπνικτικής ατμόσφαιρας, λειτουργώντας σαν βάση για την μείωση του διοξειδίου του άνθρακα με αντίστοιχη παραγωγή οξυγόνου. Παράλληλα εξαιτίας της ενεργειακής απορρόφησης με την παραπάνω διαδικασία και την δημιουργία υδρατμών μειώνεται κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού η θερμοκρασία στην περιοχή της φύτευσης. Η διαρκής ηλιακή ακτινοβολία και η αύξηση της μέσης θερμοκρασίας περιβάλλοντος, είναι οι κύριες αιτίες της μεγάλης ζήτησης για ψυκτικά φορτία κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, αφού παρουσιάζεται έντονη διείσδυση από την οροφή των κτιρίων.




original post

poso pithano to vlepete na ginete ayto stin ellada? oxi mono apo apopsi ellinikis nootropias alla kai poleodomika.
gnorizo arketo kairo tin methodo ayti kai tha goustara trela an eixame ena tetoio parko stin orofi tis polikatikias mou
fantastite na anevenete stin taratsa tou spitiou sas gia na pieite ton prwino kafe sas me to grasidi to kataprasino kai to drosero aeraki kato apo tin skia kai to mati na klinei apo to poli to fos paradisos se lew

meta apo ta megala keimena tou xrhsth bougatsa tha ithela kai egw san pistos xrhsths podhlatwn na pw.
ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙ Η ΠΟΛΗ ΠΙΟ ΠΡΑΣΙΝΗ ΘΕΛΕΙ........ΠΟΛΥ ΠΕΤΑΛΙ.ΑΝΑΨΕ ΠΡΑΣΙΝΟ